Pedagog szkolny jest osobą, która odpowiada za diagnozowanie problemów uczniów, rozwiązuje konflikty w społeczności szkolnej oraz wspiera pracę nauczycieli i wychowawców w placówkach oświatowych. Jego podstawowym zadaniem jest oferowanie pomocy zarówno uczniom jak i nauczycielom oraz wychowawcom i rodzicom. 

W naszej szkole pracuje dwóch pedagogów p. Anna Wesołowska oraz p. Anna Bromka - Sadowska, które codziennie czuwają na swoich stanowiskach, aby w każdej chwili móc pomóc osobą, które się o taką pomoc zwracają.

Godziny pracy:

OD PONIEDZIAŁKU DO PIĄTKU :      8.00 – 15.20   GABINET NR 19 (STARA CZĘŚĆ SZKOŁY)

 

                                                                                                       

POMOC PSYCHOLOGICZNO - PEDAGOGICZNA

System oświaty zapewnia dzieciom i młodzieży możliwość korzystania z pomocy psychologiczno-pedagogicznej, która realizowana jest również w naszej szkole i polega na:

• rozpoznawaniu indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych dzieci i uczniów, jak również czynników środowiskowych wpływających na ich funkcjonowanie w szkole,
• zaspokajaniu potrzeb rozwojowych i edukacyjnych uczniów   oraz stwarzania warunków do jego aktywnego i pełnego uczestnictwa w życiu szkoły oraz w środowisku społecznym.

W związku z tym prowadzone są zajęcia indywidualne lub grupowe  terapii pedagogicznej, dyslektycznej, socjoterapii oraz zajęcia rozwijające kompetencje emocjonalno – społeczne.

 

TERAPIA PEDAOGICZNA

Terapia pedagogiczna to oddziaływanie za pomocą środków pedagogicznych na przyczyny i przejawy trudności dzieci w uczeniu się, mające na celu eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich ujemnych konsekwencji. Zmierza  ona do spowodowania pozytywnych zmian w zakresie sfery poznawczej i emocjonalno- motywacyjnej oraz w strukturze wiedzy i umiejętności szkolnych dziecka.

To proces podjęty w celu skorygowania niepełnowartościowych zachowań wynikających z zaburzeń rozwoju. To takie organizowanie aktywności, by poprzez zaspokajanie potrzeb, wyzwalanie zmian motywacyjnych, usprawnianie zaburzonych procesów poznawczych, korygowanie zachowań, kompensowanie braków w funkcjach przy jednoczesnym oparciu się na najmocniejszych stronach dziecka umożliwić mu dalszy pełny rozwój osobowości. Nadrzędny cel terapii pedagogicznej, jakim jest wszechstronny rozwój każdego dziecka, wymaga opracowania szczegółowego programu terapii, tj. stymulacji, usprawniania rozwoju funkcji psychomotorycznych, rekonstrukcji materiału programowego (wie­dzy i umiejętno­ści), a w konsekwencji eliminowania niepowodzeń szkolnych oraz ich emocjonalnych i społecz­nych skutków.

W procesie terapii pedagogicznej niezbędne jest stosowanie oddziaływań psychoterapeutycznych, a przede wszystkim respektowanie głównej reguły postępowania – starej zasady medycznej – primum non nocere, a więc przede wszystkim nie szkodzić, nie karać za to, co nie jest winą dziecka, nie pogłębiać istniejących zaburzeń i nie przyczyniać się do powstawania nowych, nie ośmieszać i nie dyskwalifikować. Niezmiernie ważne w ca­łym procesie dydaktyczno-wychowawczym, a szczegól­nie w tera­pii, jest zaspokojenie potrzeby sukcesu poprzez stwarzanie sytuacji dydaktyczno-wychowawczych dających poczucie zadowolenia, radości z osią­gnięć w pracy.

Trzy najważniejsze cele terapii pedagogicznej to:

• Usuwanie bezpośrednich przyczyn niepowodzeń szkolnych

• Wyrównywanie braków w wiadomościach i umiejętnościach

• Przywrócenie prawidłowych postaw ucznia wobec nauki.

 

TERAPIA DYSLEKTYCZNA

Dysleksja rozwojowa to termin czeto używany w środowisku szkolnym, jak i w prasie i telewizji. W ostatnich latach coraz więcej uczniów otrzymuje orzeczenie o dysleksji, dysgrafii czy dysortografii. Dysleksja to zaburzenie objawiające się trudnościami w nauce czytania i pisania u dzieci, które nie powinny mieć z taką nauką problemów - są normalnie rozwinięte intelektualnie, nie mają żadnych poważnych wad wzroku i słuchu ani schorzeń neurologicznych, są otoczone w szkole prawidłową opieką dydaktyczną i nie są zaniedbane środowiskowo. Zazwyczaj dyslektykom przypina się etykietę lenia, tym bardziej, że uczniowie ci mają problemy nie tylko z językiem polskim, ale często ze wszystkimi przedmiotami. Dlatego ważne jest, by uczniowie dyslektyczni w porę otrzymali fachową pomoc, która pozwoli im pokonywać trudności oraz uwierzyć we własne siły i możliwości. Warto podkreślić fakt, iż  dysleksja występuje w różnym nasileniu u kilku-kilkunastu procent populacji, co oznacza, że w każdej klasie można spotkać średnio dwoje lub troje dzieci z tym problemem.

Dysleksja nie ustępuje samoistnie, należy ją postrzegać jako problem całego życia. Jedynym sposobem na przezwyciężenie trudności jest systematyczna praca. Można ją rozpocząć w każdym wieku, choć najlepsze efekty osiągniemy, zaczynając jeszcze w wieku przedszkolnym lub wczesnoszkolnym.

 

DYSLEKSJA

Dysleksja rozwojowa to termin określający zespół specyficznych trudności w uczeniu się czytania i pisania. Określenie „rozwojowa” oznacza, iż opisane trudności występują w nasilonym stopniu od początku nauki szkolnej. W Polsce najczęściej stosuje się następującą terminologię:

• Dysleksja rozwojowa – nazwa całego zespołu specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu, w uproszczonej formie dysleksja. Trudności w czytaniu i pisaniu mogą występować u dziecka w trzech formach – w postaci izolowanej, np. tylko z nauczeniem się poprawnej pisowni, lub jako zespół dwóch bądź nawet trzech form tych zaburzeń:

• Dysgrafia – trudność w opanowaniu pożądanego poziomu graficznego pisma;
• Dysleksja – specyficzne trudności w nauce czytania, którym często towarzyszą  trudności w pisaniu;
• Dysortografia – specyficzne trudności z opanowaniem poprawnej pisowni (nie tylko błędy ortograficzne).

 

SOCJOTERAPIA

Zajęcia socjoterapeutyczne mają za zadanie wspomagać dzieci w rozwoju i przyjmowaniu, rozumieniu rzeczywistości przez realizację celów rozwojowych, edukacyjnych i terapeutycznych. Na zajęcia socjoterapeutyczne mogą i powinny uczęszczać dzieci, które mają zdiagnozowane  zaburzenia w zachowaniach typu nadpobudliwość ruchowa, agresja, zahamowania, niska samoocena, nieśmiałość, strach przed relacjami z rówieśnikami. Zajęcia socjoterapeutyczne dla dzieci polegają na tym, że biorą one udział w sytuacjach społecznych, podczas których uczą się właściwych zachowań. Te zachowania powodują odreagowanie napięć emocjonalnych i ułatwiają przyswajanie umiejętności społecznie akceptowanych. Dzieci podczas treningu takich zachowań zaspokajają także własne potrzeby emocjonalne i społeczne, rozwijają swoje zainteresowania.

Zajęcia socjoterapeutyczne mają na celu spowodowanie, że dziecko pozna samego siebie, pozna swoje mocne i słabe strony, swoje talenty, zdolności, będzie umiało budować poczucie własnej wartości, rozpoznawać i nazywać emocje, uczucia swoje i innych.

Podczas takich zajęć dzieci uczą się stawiać granice, odmawiać, przełamywać własną nieśmiałość. Uczą się, jak radzić sobie w sytuacjach dla nich stresowych, jak wyrażać emocje i uczucia, samodzielnie podejmować decyzje i brać za nie odpowiedzialność. Jak rozpoznać własne zainteresowania, możliwości ich realizacji.

 

ZAJĘCIA ROZWIJAJĄCE KOMPETENCJE EMOCJONALNO – SPOŁECZNE

 

Zajęcia organizuje się  dla uczniów mających trudności w nawiązywaniu satysfakcjonujących relacji w grupie rówieśniczej i prawidłowej komunikacji z rówieśnikami, nauczycielami i innymi dorosłymi oraz funkcjonowania w różnych sytuacjach społecznych. Problemy emocjonalne, społeczne i „trudne” zachowania często przekładają się na kłopoty z nauką.

W ramach zajęć rozwijających kompetencje emocjonalno – społeczne rozwijane są następujące obszary:

•  samodzielność,
•  samoświadomość – budowanie adekwatnego obrazu własnej osoby (mocne i słabe strony, akceptacja swojej indywidualności, odrębności, tożsamości),
• zainteresowań, hobby, 
• motywacja wewnętrzna,
• rozpoznawanie emocji/uczuć własnych i innych osób, identyfikowanie emocji wywołanych sytuacją, pragnieniem,
•  samoregulacja – panowanie nad emocjami, wyrażanie emocji/uczuć w sposób akceptowany społecznie,
•  komunikowanie emocji,
•  rozładowywanie emocji,
•  przestrzeganie norm i obowiązujących zasad,
•  samokontrola, ocena własnego zachowania (przyczyn, skutków), praca nad sobą,
• odpowiedzialność,
• rozumienie zachowań/sytuacji społecznych, przyjmowanie perspektywy innych, przewidywanie zachowania innej osoby,
•  rozpoznawanie zachowań asertywnych,
•  rozumienie komunikacji, efektywne komunikowanie się i nawiązywanie pozytywnych relacji, kultury osobistej, manier, wyrażanie szacunku,
•  empatia, cierpliwość, myślenie o innych, słuchanie innych,
•  podtrzymywanie przyjaźni,
•  radzenie sobie ze stresem,
•  rozwiązywanie konfliktów/problemów, podejmowanie wyborów,
•  skuteczne współdziałanie w zespole, funkcjonowanie w grupie,
•  praca na rzecz innych, niesienie pomocy, udzielanie i wzywanie pomocy.